We zijn nog geen 2 maanden in Spanje en hebben al veel bezoek gehad. Twee van onze kinderen, mijn tantes met hun mannen en mijn vriendin. Volgende week komt er nog een vriendin uit België een paar dagen.
We delen ons huis, laten de omgeving zien waarin we wonen, ons kroegje waar we ons fijn voelen en ook meteen de mensen waarmee we omgaan. Voor ons voelt het heel speciaal maar voor onze bezoekers ook.
Er zijn grote afstanden overbrugd om samen te komen en het lijkt alsof daardoor de afstand tot elkaar minder wordt. Er wordt meer geknuffeld, er is meer aandacht voor elkaar. We genieten omdat zij genieten en ook vice versa.
Al lachend zeiden we tegen elkaar dat we voorheen elkaar niet zoveel zagen in 1 week. Leuk is dat.
Mijn vriendin heeft ook genoten van de markt en de leuke winkels hier in de buurt. De Nederlandse winkel vond ze denk ik wel het leukste want die was er niet in de plaats waar zij woont in Spanje. Kroketten en frikandellen ja, wie wordt daar niet blij van, en dan heb ik de kruidencurry nog niet genoemd.
Of waren het die drie paar schoenen voor 55 euro 😅
Ik durf wel zeggen dat er in ieder geval meer quality time is en dat voelt erg prettig.
Het gevoel van genieten blijft lastig omdat het bij mij soms gepaard gaat met schuldgevoel. gelukkig kan ik het wel relativeren maar mijn kinderen mis ik toch en als moeder zijnde ben ik bang dat ik ze tekort doe.
Ook daarin weet ik dat als we elkaar zien en samen zijn er ook dat speciale gevoel zal zijn van liefde en koestering. Quality time in het moment. En eerlijk gezegd voelt dat juist weer erg goed.
Een wirwar van emoties en gevoelens, dat hoort ook bij een emigratieproces. Op een dag zal alles weer gewoon en rustig zijn wat dat betreft. De mooie momenten zullen blijven bij ieder bezoekje en bij ieder weerzien. Bijzonder..