Natuur rond Benejúzar: tussen citrus, den en stilte
De natuur rondom Benejúzar is geen schouwspel van dramatische bergen of wilde zeeën, maar een uitnodiging tot vertraging. Het landschap strekt zich hier uit in zachte lijnen, gevormd door eeuwen van landbouw, door de loop van de rivier en door het trage werk van wind en zon. Tussen de akkers, heuvels en paden leeft een groene wereld die stil is, maar vol betekenis. Dit is een natuur die je niet overweldigt, maar omarmt. Een omgeving waar elk seizoen zijn eigen geur en klank heeft, en waar mens en landschap al eeuwen in elkaars ritme bewegen.
Sierra de Benejúzar: een kleine berg met karakter
Ten zuiden van het dorp verheft zich de Sierra de Benejúzar, een bescheiden bergketen die als een beschermende arm rond het dorp ligt. Het hoogste punt reikt niet verder dan 200 meter, maar door zijn geïsoleerde ligging biedt de bergtop weidse uitzichten over de Vega Baja, tot aan de Middellandse Zee in het oosten en de bergen van Murcia in het westen. Het is een plek waar de horizon ruim is en de lucht zindert van stilte.
De hellingen zijn begroeid met Aleppodennen, espartogras en wilde tijm. In het voorjaar kleuren de flanken paars van de lavendel, wit van cistusrozen en geel van brem. De lucht is dan zwaar van geur, en het gezoem van insecten klinkt als muziek in de hitte. Op de rotsige plekken schieten vetplanten en wilde vijgen wortel tussen spleten in het gesteente, en oude pijnbomen bieden schaduw aan wie wandelt naar het Santuario de la Virgen del Pilar, dat als een wit baken tegen de bergwand leunt. 
De Vega Baja: vruchtbare vlaktes vol leven
Rond het dorp strekt zich de Vega Baja del Segura uit — een van de meest vruchtbare landbouwgebieden van de provincie Alicante. Hier slingert de rivier de Segura zich traag door een vlakte van citrusboomgaarden, artisjokvelden en geurige sinaasappelbloesems. De akkers zijn netjes geordend, maar tussen de irrigatiekanalen, rietkragen en bermen ontstaat een mozaïek van natuurlijke oases. Je ziet reigers in de verte, zwaluwen boven het water en ’s avonds het dansende silhouet van een vleermuis boven de percelen.
Langs de randen van de velden groeien granaatappelstruiken, oleanders en in het wild zelfs capparisbloemen, de bron van kappertjes. In de lucht zweven regelmatig buizerds en de karakteristieke slangenarend, speurend naar beweging onder de struiken. In de stillere, vochtige hoekjes laten zich soms zelfs schildpadden zien, en het getjilp van karekieten en rietzangers begeleidt je wandeling in de vroege ochtend.
Flora van eenvoud en veerkracht
De plantengroei rond Benejúzar is typisch mediterraan: aangepast aan droogte, hitte en kalkrijke grond. Naast de gecultiveerde citrusbomen vind je hier in het wild onder meer jeneverbesstruiken, rozemarijn, wilde artisjok en venkel. In het voorjaar bloeien klaprozen en leeuwenbekken in de bermen, en bij de oude paden zie je de grillige schaduwen 
van johannesbroodbomen — bomen die in de zomer harde peulen dragen en symbool staan voor overlevingskracht.
In het buitengebied staan verspreid amandelbomen die in januari en februari uitbarsten in witte en roze bloesem, een jaarlijks wonder dat kort duurt maar lang bijblijft. Onder de bomen groeit wilde munt, in de beekdalen geurige en op de kale rotsen het taaie mastiekstruikje.
Wandelen en verstilling
De paden rond Benejúzar zijn vaak onverhard, maar goed begaanbaar. Je wandelt hier langs droge rivierbeddingen, tussen boomgaarden, of klimt zachtjes omhoog richting de sierra. De route naar het heiligdom is een geliefde wandeltocht voor zowel pelgrims als wandelaars. Onderweg hoor je niets dan je voetstappen, het gezoem van bijen en af en toe een koekoek in de verte.
Voor wie de rust zoekt, is er ook een vredespad (‘camino de la paz’) uitgezet rond het heiligdom, met bankjes, kruiswegstaties en uitzichtpunten over de vallei. Een plek waar landschap, stilte en spiritualiteit samenvloeien.
Een landschap met geheugen
De natuur rond Benejúzar is niet wild of ongerept, maar geleefd. Elk paadje heeft sporen van ezels, boeren, pelgrims of kinderen die hier speelden. Het is een landschap met geheugen, dat spreekt in geuren, in schaduw, in de trage beweging van wind door riet. Hier is de natuur geen toevlucht, maar een medebewoner. Een zachte, trouwe aanwezigheid in een dorp dat leeft op het ritme van zijn omgeving.