In het zachte ochtendlicht van de Middellandse Zee, wanneer de zon haar eerste gouden vingers door de nachtschaduw steekt, ontwaakt Altea als een stille oase van licht en geur. Hier, tussen de blauw glanzende zee en het stoere bergmassief van de Sierra de Bèrnia, ontvouwt zich een landschap dat even veelzijdig is als het karakter van de stad zelf. Altea leeft niet alleen van haar geschiedenis en haar mensen, maar ademt evenzeer via haar natuur – een natuur die zich op sommige plekken lieflijk ontvouwt en elders ruig en ongenaakbaar oprijst als een herinnering aan een oertijd die nooit helemaal verdwenen is.
Tussen zee en berg: een gevarieerd landschap
Wat Altea bijzonder maakt, is de harmonie tussen haar verschillende natuurlijke elementen. Aan de kustlijn schittert de azuurblauwe Middellandse Zee, die soms spiegelglad, dan weer rimpelend in een zacht briesje, de stranden en rotsen streelt. Achter de stad verheffen zich de bergen van de Sierra de Bèrnia, als wachters van steen, die het binnenland beschermen tegen de stormen van de tijd. Daartussenin strekken zich glooiende heuvels uit, beplant met olijfbomen, sinaasappelgaarden en wijngaarden, onderbroken door kleine ravijnen en droge rivierbeddingen – barrancos – die in de regentijd plots tot leven komen.
Sierra de Bèrnia: ruigheid en panorama’s
Een van de meest indrukwekkende natuurgebieden in de directe omgeving van Altea is zonder twijfel de Sierra de Bèrnia. Deze grillige bergketen loopt van west naar oost en 
markeert als een natuurlijke muur de overgang van de kust naar het binnenland. De hoogste piek, de Bèrnia, torent tot ruim 1.100 meter boven zeeniveau uit en biedt bij helder weer een panorama dat zich uitstrekt van de Peñón de Ifach in Calpe tot aan de baai van Alicante. Maar wie hier komt, doet dat niet alleen voor het uitzicht.
De flora in dit gebied is bijzonder rijk en kenmerkt zich door een grote biodiversiteit. Tussen de rotsen en langs de paden groeien wilde rozemarijn, tijm, lavendel en mastiekstruiken. In het voorjaar kleuren de hellingen zich met een tapijt van bloeiende anemonen, klaprozen en het zeldzame bergviooltje. Verder omhoog, waar de bodem rotsachtiger wordt, vinden we de Aleppo-den, steeneiken en de imposante espartograsvelden, die vroeger werden geoogst voor het maken van manden en touwen.
Dierenleven tussen de bergen
De Sierra de Bèrnia is ook het domein van een verrassend aantal wilde dieren. Met wat geluk ziet men er de steenarend cirkelen, terwijl lager bij de bergflanken de blauwe rotslijster zijn klaaglijke zang laat horen. Patrijzen scharrelen er tussen de struiken en de vos sluipt door het struikgewas op zoek naar muizen of jonge konijnen. In de schemering laten zich soms vleermuizen zien, en onder de stenen huizen zich hagedissen, schorpioenen en, voor de waarnemer met een scherp oog, de onschuldige hoefijzerslang.
Barrancs en beekjes: verborgen oases
Hoewel het klimaat rond Altea droog is en de zomers lang en heet zijn, vinden we in de kleine valleien en barrancs (droge rivierbeddingen die alleen bij zware regenval tijdelijk in stromende beken veranderen) verrassend veel leven. Langs de oevers van de rivier de Algar, die vanuit Callosa d’en Sarrià richting zee stroomt, vormen zich groene linten van populieren, wilgen en oleanders. Deze kleine ecosystemen trekken allerlei vogels aan – van de ijsvogel en kleine zilverreiger tot zangvogels als de cetti’s zanger en de zwartkop.
De waterkwaliteit in de Algar is hoog, en dat maakt deze zone tot een favoriete plek voor libellen, padden en waterschildpadden. In de lente wemelt het hier van de kleurige vlinders, zoals de koninginnenpage en de Spaanse vlag, die dartelend van bloem tot bloem gaan.
Parc Natural de la Serra Gelada
Op korte afstand van Altea, richting Benidorm, ligt het Parc Natural de la Serra Gelada – een natuurgebied dat zich niet alleen op het land, maar ook onder water uitstrekt. Het park omvat een spectaculaire kliffenlijn die loodrecht oprijst uit de zee en is één van de weinige plekken aan de Costa Blanca waar het kustlandschap nog vrijwel onaangetast is. De Serra Gelada dankt haar naam – 'bevroren berg' – aan het grillige silhouet van de rotswanden, die in bepaald licht een ijzige aanblik krijgen.
Hier leven kuddes berggeiten die zich met indrukwekkende behendigheid langs de steile rotswanden bewegen. De vegetatie is aangepast aan de zoute wind en bestaat uit soorten 
als zeevenkel, wolfsmelk en de zeldzame Limonium species – kleine, lilakleurige bloempjes die enkel in deze kuststroken voorkomen.
Onder water ligt een wereld op zich: zeegrasvelden (Posidonia oceanica), kleurrijke vissoorten, zeeanemonen en koralen vormen hier een kwetsbaar maar rijk ecosysteem. Voor duikers en snorkelaars is dit een waar paradijs, mits men zich houdt aan de beschermingsregels.
Tuinen en landbouw: een door mensenhand gevormde natuur
Ook de door de mens vormgegeven natuur verdient vermelding. Rond Altea strekken zich citrusplantages uit, waarin sinaasappel- en citroenbomen in symmetrische rijen staan opgesteld. In de vroege lente is dit gebied doordrenkt met de geur van oranjebloesem – een parfum dat diep in het geheugen van iedereen die hier woont gegrift blijft.
Langs de oude wegen groeien johannesbroodbomen, vijgen en granaatappels. In sommige huertuinen vinden we zelfs de traditionele loofbomen als de moerbei en walnoot. Het 
dorpsbeeld van Altea wordt mede bepaald door de bougainvillea, die in de zomermaanden als een vuurwerk van kleur over witte muren en smeedijzeren balkons stroomt.
Wandelroutes: natuur beleven met de voeten
Wie de natuur van Altea echt wil leren kennen, doet er goed aan de wandelschoenen aan te trekken. Een van de populairste routes is die naar het Forat de Bèrnia, een natuurlijke tunnel dwars door de bergkam van de Sierra de Bèrnia. De tocht voert door een ruig berglandschap en eindigt met een adembenemend uitzicht over de kustlijn aan de andere kant van de berg.
Lichter van aard, maar niet minder mooi, is de wandeling langs de oude spoorlijn – de Vía Verde – die van Altea richting l’Alfàs del Pi loopt. Deze route voert door landbouwgebied, langs sinaasappelboomgaarden en uitzichtpunten met zicht op zee. Vooral bij zonsondergang, als het licht warm en goudkleurig wordt, biedt deze tocht een bijna magische ervaring.
De balans tussen mens en natuur
Altea is een plaats waar de natuur geen toevallige achtergrond vormt, maar een volwaardige speler is in het dagelijks leven. De zee, de bergen, de rivieren en de wind bepalen er het ritme, de geuren, het licht. Hier leeft men niet alleen met de natuur, maar ook van de natuur, in een balans die fragiel is maar – als men haar respecteert – duurzaam kan zijn.
Wie Altea wil begrijpen, moet haar natuur begrijpen. Want het zijn de golven die blijven komen, de bergtoppen die elke ochtend hetzelfde maar toch anders zijn, de geur van natte aarde na een zeldzame regenbui, het zingen van de cicaden in de hitte van juli – dat alles vertelt het verhaal van een plaats die stil is zonder leeg te zijn, levendig zonder drukte, en indrukwekkend zonder te imponeren. Een plaats die je niet overweldigt, maar omarmt.